Fonoautograf to urządzenie wynalezione przez Edouarda-Leon Scott de Martinville, francuskiego pisarza i wynalazcę, opatentowane 25 marca 1857 roku. Fonoautograf był jednym z wczesnych urządzeń do rejestracji dźwięku, które pozwalały na zapisywanie dźwięków na papierze w postaci graficznej. Działał na zasadzie wykorzystania drgającej igły, która rejestrowała wibracje dźwięku na specjalnie przygotowanym papierze, tworząc w ten sposób wzory dźwiękowe.
Fonoautograf działał na zasadzie wykorzystania igły, która ślizgała się po papierze pokrytym sadzą pod wpływem drgań dźwiękowych. W ten sposób powstawały charakterystyczne wzory lub linie, które reprezentowały dźwięki. Był to zapis w formie graficznej, a nie dźwiękowej, co oznacza, że nie można było odtwarzać dźwięku bezpośrednio z tego zapisu.
W 2008 roku dzięki postępowi technologicznemu i komputerowemu przetwarzaniu dźwięku, naukowcy byli w stanie zeskanować i analizować wzory dźwiękowe pozostawione przez fonoautograf na kartce i przekształcić je z powrotem w dźwięk.
Nagrania można odnaleźć na youtube: